نحوه پوشش خبری هلاکت زرقاوی در رسانه ملی

اهمیت هلاکت زرقاوی جنایتکار ، برای مردم عراق ، کمتر از اهمیت کشته شدن دو فرزند خون آشام صدام نیست. همچنین شادی روز پنج شنبه مردم عراق از شنیدن این خبر چیزی کمتر از شعف آنها از شنیدن خبر دستگیری صدام نبود . از صبح که این خبر را از الجزیره دیدم و شنیدم شاهد انتشار برق آسای خبر در تمامی رسانه های غربی و عربی بودم. ساعت چهارده به اتفاق همکاران رسانه ای مشتاقانه به پای تلویزیون نشستم تا نحوه انعکاس این خبر مهم را در رسانه های داخلی ببینم . همه متعجب شدیم وقتی شنیدیم که رسانه ملی ما درباره خبری مهم و حیاتی که «کنار گوشمان» رخ داده است ، هیچ حرف تازه ای ندارد جز جمع بندی (سرهم بندی) اخبار رسانه های دیگر ! حتی خبرنگار ما در بغداد هم همانها را می گفت که دیگران گفته بودند! به قول طنزگونه یکی از همکاران ، نحوه ارایه این خبر علامت گفت و گوی قریب الوقوع ایران و آمریکا می تواند باشد زیرا خبر امروز رسانه ملی به شدت «آمریکایی» بود. نمیخواهم ارزش گذاری کنم بلکه منظوری حرفه ای (البته در حد خودم) از این ادعا دارم. تا پیش از این «خبر رفتن» از زرقاوی ، برای پخش خارجی ، به طور نوبه ای هم ممنوع بود و هم نبود ! اعتقاد بر این بود که چه بسا چنین شخصی وجود فیزیکی نداشته باشد و تنها ساخته و پرداخته سازمانهای جاسوسی آمریکا برای توجیه حضورشان در عراق است . این استدلال شایسته شنیدن است و ظاهرا اشکالی بر آن نیست . اما وقتی خبر مرگ زرقاوی منتشر می شود ، چرا رسانه ملی از تداوم این استدلال تراشی عاجز می شود و چرا شعری که تا دیروز بیشتر آن سروده شده بود ، اکنون ناتمام رها می شود و هیچ ! انگار نه انگار . شما فکر نمی کنید رسانه این وظیفه را دارد که با لطایف الحیل ، به نحوی استدلال غلط دیروز خود را با واقعه تردید ناپذیر امروز ، وفق دهد . بالاخره مردم نمی پرسند : «اگر شما منکر وجود زرقاوی بودید امروز چرا این چنین خبر دست نخورده منابع غربی را نقل قول می کنید ؟» . من به اندازه خودم با سختی کار خبر و اصل سرعت در تنظیم خبر آشنایم. اما فکر نمیکنید حدود سه ساعت (از زمان پخش خبر الجزیره) فرصت برای تنظیم یک خبر مناسب کافی نیست ؟ به عقیده من رسانه ملی چاره ای جز انتشار خبر نداشت و این کار صواب و درست است اما بلافاصله باید در قالب یک گزارش خبری کوتاه ، سوابقی از «رابطه مشکوک تکفیری ها با موساد» و «ارتباط زرقاوی با القاعده» که آن هم یک سرش به سیا و موساد وصل است ، ارایه می کرد (من خبر دارم که این سوابق خبری کم نیستند!) . این گزارش ، سیاست خبری گذشته ما را درباره زرقاوی نه تنها نقض نمی کرد بلکه قوت می بخشید . سئوال جالب تر که باید پیش از همه این ها مطرح شود اینکه آیا مدیران خبر ، فایلی را به زرقاوی اختصاص داده بودند یا خیر که ظرف سه ساعت بتوانندسوابق مربوطه را برای تکمیل خبر ارایه کنند ؟ عملکرد امروز حکایت از منفی بودن جواب دارد ! به عنوان یک دانشجو ، گمان می کنم دست اندرکاران یک رسانه ، به لحاظ هوش فردی ، مهارت کاری و دانش نظری باید توان پی گیری سناریوهای خبری و آماده سازی خود برای مقابله با رویدادهای آن حوزه خاص را داشته باشند . نگاهی به سیل اخبار ،‌تحلیلها ، تصاویر و فیلمهایی که رسانه های حرفه ای امروز ظرف چند ساعت از زرقاوی منتشر کردند ،‌این گمان را تایید می کند . راستی ، خبر بعدی چه می تواند باشد ، شاید «پیش گویی» در این باره غیر ممکن باشد ولی «پیش بینی» و «گمانه زنی» ، بی ضرر است !