استفاده از منابع ناشناس در خبر

 

ترجمه : محمد مهدی نادری

قوانینی که برای دانستن زمان و چگونگی استفاده از «منابع ناشناس» در خبر باید رعایت شوند :

• از منابع ناشناس نباید استفاده کرد مگر اینکه یک سردبیر متقاعد شده باشد مطلقا هیچ راه دیگری برای قرار دادن «نکته اصلی خبر» در روزنامه ندارد .
• منابع ناشناس استفاده نمی شوند مگر زمانی که سردبیر متقاعد شده ، هر تلاش ممکنی را برای به دست آوردن منبع خبر انجام داده است.
• منابع ناشناس در خبر به کار برده نمی شوند مگر اینکه آن خبر ، بیشترین اهمیت را برای یک جامعه یا یک کشور داشته باشد. این قاعده در شرایط فوق العاده کاربرد دارد و نباید تبدیل به یک «روند دایم» شود.
• خبری را که یک سازمان خبری دیگر به نقل از منبع ناشناس ارایه کرده است ، ما نباید آن را بار دیگر منتشر کنیم.
• اخباری که منبع ناشناس دارند نباید منتشر شوند مگر اینکه دست کم دو منبع اطلاع دست اولی از آن موضوع ارایه دهند (به عبارت دیگر نباید صرفا به یک منبع ناشناس اعتماد و اتکا کرد) .
• اگر قرار باشد در جایی از خبری که منبع آن ناشناس است ، عبارت «وی از شرح جزییات خودداری کرد» را بیاوریم ، در این صورت نباید از این منبع استفاده کنیم. همچنین نباید به منابع ناشناس هویت های دروغین داد . این کار بی انصافی در حق خوانندگان است .

• اگر آن چه که در خبر ارایه شده مربوط به نظر و عقیده است ، مانند انتقادات فردی ، در این مواقع نباید از منابع ناشناس استفاده کرد. نقطه مقابل آن زمانی است که در خبر واقعیاتی ارایه شوند که در جایی دیگر قابل بازبینی و بررسی اند.
• هنگامی که خبر به نقل از یک منبع ناشناس منتشر می شود ، خوانندگان باید تا آنجا که ممکن است ، به روشنی ، از «ارتباط میان خبر و منبع ناشناس» ، «انگیزه های نهانی منبع» و «گرایش های منبع خبر» مطلع شوند.

منبع : Journalism.org

کلمات کلیدی :

عصر رسانه - منبع ناشناس -  سردبیر - خبر - Journalism.org - روزنامه - mediage - محمد مهدی نادری